|
|
بشنو این نی چون شکایت می‌کند
|
|
|
| کز نیستان تا مرا ببریده‌اند |
|
در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند |
| سینه خواهم شرحه شرحه از فراق |
|
|
هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
|
|
|
من به هر جمعیتی نالان شدم
|
|
جفت بدحالان و خوش‌حالان شدم
|
هرکسی از ظن خود شد یار من
|
|
|
سر من از نالهٔ من دور نیست
|
|
لیک چشم و گوش را آن نور نیست
|
| آتشست این بانگ نای و نیست باد |
|
هر که این آتش ندارد نیست باد |
| آتش عشقست کاندر نی فتاد |
|
جوشش عشقست کاندر می‌فتاد |
| نی حریف هرکه از یاری برید |
|
پرده‌هااش پرده‌های ما درید |
| همچو نی زهری و تریاقی کی دید |
|
همچو نی دمساز و مشتاقی کی دید |
| نی حدیث راه پر خون می‌کند |
|
قصه‌های عشق مجنون می‌کند |
| محرم این هوش جز بیهوش نیست |
|
مر زبان را مشتری جز گوش نیست |
|
|
|
|
روزها گر رفت گو رو باک نیست
|
|
تو بمان ای آنک چون تو پاک نیست
|
هر که جز ماهی ز آبش سیر شد
|
|
هرکه بی روزیست روزش دیر شد
|
در نیابد حال پخته هیچ خام
|
|
پس سخن کوتاه باید والسلام
|
|
|
|
چند باشی بند سیم و بند زر
|
گر بریزی بحر را در کوزه‌ای
|
|
|
|
|
|
تا صدف قانع نشد پر در نشد
|
هر که را جامه ز عشقی چاک شد
|
|
او ز حرص و عیب کلی پاک شد
|
شاد باش ای عشق خوش سودای ما
|
|
|
|
|
|
ای تو افلاطون و جالینوس ما
|
جسم خاک از عشق بر افلاک شد
|
|
کوه در رقص آمد و چالاک شد
|
|
|
|
|
|
|
|
|
هر که او از هم‌زبانی شد جدا
|
|
بی زبان شد گرچه دارد صد نوا
|
چونک گل رفت و گلستان درگذشت
|
|
نشنوی زان پس ز بلبل سر گذشت
|
جمله معشوقست و عاشق پرده‌ای
|
|
زنده معشوقست و عاشق مرده‌ای
|
چون نباشد عشق را پروای او
|
|
او چو مرغی ماند بی‌پر وای او
|
من چگونه هوش دارم پیش و پس
|
|
چون نباشد نور یارم پیش و پس
|
عشق خواهد کین سخن بیرون بود
|
|
|
|
|
|
زانک زنگار از رخش ممتاز نیست
|
